.jpg)
ေရွးတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ တကၠသုိလ္ပါေမာကၡၾကီးတစ္ဦးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔မွာ အရမ္းေခ်ာေမာလွပတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ သမီးေလး အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘ၀တၱရားအတုိင္း သင့္ေတာ္မည့္သူနဲ႔ ထိမ္းျမွားေပးရမွာေပါ့။ သူ႔ဆီမွာ ေက်ာင္းလာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္ႏွာမိႈင္မိႈင္နဲ႔ ဆရာႀကီးကုိ ေျပာပါတယ္။ "ဆရာႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ဆရာႀကီး သမီးကို စေတြ႔ေတြ႕ခ်င္းကုိ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္နဲ႔ ျမတ္ႏုိးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြကလည္း ခ်မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ႀကီးရယ္ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ပစၥည္းကို မိဘေတြမသိေအာင္ ယူလာမွ ဆရာႀကီးသမီးကုိ ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာႀကီးသမီးကို အဆုံးရႈံးခံလုိက္ပါေတာ့မယ္။ အေဖအေမမသိေအာင္ ပစၥည္းကိုေတာ့ မခုိးႏုိင္ပါဘူး။ သူမ်ားနဲ႔ပဲ ေပးစား လုိက္ပါေတာ့"။ "ေအးကြာ ဒီလုိဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တက္ႏုိင္မလဲ"။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားအားလုံးေရာ ခ်စ္သမီးကိုပါေခၚၿပီး ေၾကျငာ ပါတယ္။ "ကဲ အားလုံးနားေထာင္၊ ငါ့သမီးကို ဘယ္သူနဲ႔ ထုိက္တန္သလဲဆုိတာ ေျပာမယ္"။ ေက်ာင္းသားအားလုံး ရင္ခုန္စြာနဲ႔ နားစြင့္ေနပါတယ္။ "တပည့္တုိ႔ ငါ့သမီးကို ဘာရတနာမွယူမလာတဲ့ ဒီေနာက္ဆုံးေက်ာင္းသားနဲ႔ပဲ လက္ထပ္ေပးမယ္"။ အားလုံး ဟာခနဲ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးက ဆက္ေျပာတယ္။ "တပည့္တုိ႔ တကယ္ေတာ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ရုိးသားမႈကုိ စမ္းလုိက္တာပါ။ ငါလုိခ်င္တာ ရတနာပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ တကယ္လုိခ်င္တာက ရုိးသားမႈပါ။ ရတနာဆုိတာက ငါ့မွာ ဆယ္သက္စားမကုနု္ေအာင္ ရွိတယ္။ မင္းတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ရုိးသားမႈမရွိရင္ ငါ့သမီး တစ္သက္လုံးစိတ္ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခု ငါ့သမီးကို ရုိးသားတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ပဲ ေပးစားပါတယ္"။
ထုိ႔ေနာက္ သမီးေခ်ာေလးနဲ႔ ရုိးသားတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ကိုယ္တုိင္ လက္ထပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ သမီးေခ်ာနဲ႔ ရုိးသား တဲ့ ေက်ာင္းသားလည္း တစ္သက္လုံး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေပါင္းသင္းသြားပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ၾကင္ေဖာ္ (သုိ႔မဟုတ္) ၾကင္ရာေရြးခ်ယ္ရာမွာ အေရးၾကီးဆုံးနဲ႔ အလုိအပ္ဆုံးက ရုိးသားမႈပါ။ ရုိးသားသူဟာ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတယ္။ သစၥာရွိတယ္။ နားလည္မႈရွိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မူကုိ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာက ရုိးသားသူကုိ ရေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က မရုိးသားဘူး၊ သစၥာမရွိဘူး၊ အက်င့္ပ်က္ရင္လည္း သာယာတဲ့အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္မလာႏုိင္ပါ ဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လုံး ရုိးသားမွ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္မွာပါ။